Yangın Şiiri - Kasım Kobakçı

Bir yangın hüküm sürüyor şurada,
Amansızca, çağırıyor benliğimi,
Gövdemi, heba etsem dahi,
Arzuluyor adeta, zerremin külünü.
*
Bir mıknatıs duruyor merkezde,
Durdurulamaz güçle, çekiyor aklımı,
İrademi sunsam önüne,
Bekliyor sanki, düşüncemin özünü.
*
Bir kuyu açılmış derinde,
Sessizce yutuyor sesimi,
Nefesimi versem rüzgarına,
İçiyor sanki, ruhumun tortusunu.
*
Şüphesiz sensin bu yangın, ışık kaynağım,
Varamazdım bu raddeye, nefesin esmeseydi,
Müsaade etme, beni kurtarmalarına,
Bırak, iyice kora döneyim.
*
Muhakkak sensin bu çekim, hayat pınarım,
Kapılmazdım bu akışa, bakışın değmeseydi,
Yol verme, beni bulmalarına,
Bırak, tamamıyla meçhule karışayım.
*
Kesinlikle sensin bu kuyu, sonsuzluğum,
Düşmezdim bu boşluğa, gölgen düşmeseydi,
Geçit verme, yüzeye çıkmama,
Bırak, büsbütün karanlığında yiteyim.
*
Muhtacım yalnızca varlığına, bahar müjdem,
Gece parlayan yıldızları dahi, utandıran o,
En keskin kokulu ıtırı bile, sönük kılan yine o.
*
Hasretim sadece zatına, gönül sızım,
Şafak vakti, güneşi bile gölgede bırakan o,
En parlak mücevheri, mat gösteren yine o.
*
Şahsımı, benden koparan o,
Her an, zihnimde dolaşan o,
Yalnızca o, muhakkak o.