Yaman Karaca Şiirleri - Şair Yaman Karaca

Ne Hüzünlü Kadınlar Tanıdım

Çok dertli kadınlar tanıdım hayatımda.
Kimi hüküm giymiş aşktan yana,
Kimi de yalnızlığı yaşıyor korkudan sonra.

Ne kadar büyüdük değil mi?

Çocukluğumuzun en büyük hayaliydi büyümek…
Ne dualar ederdik çabuk geçsin zaman diye,
Hatırladınız mı?
Bir odadan çıkıp sokaklara açılmak,

Neler gördük, neler...
Ne anlatmakla biter ne unutmakla geçer.
Yarı yolda gidenler, hiç gelmeyen beklenenler,
Bitmek bilmeyen hayatlar, kavgalar,
Zoru görünce kaçan vefasızlar,
Her şeyi bir elvedaya sığdıranlar,

Nereden Bileceksin

O kadar aldanmışız ki hayatımızda
Kimi, nereye koyacağımızı bilemez olduk.
O kadar yanılmışız ki düşüncelerimizde
Kime, ne için güveneceğimizi bilemez olduk.

Artık geç kaldık her şeye,
Sen beni hiç anlayamadın,
Ben de sana anlatmayı beceremedim kendimi.
Ben seni bir körün hayata bakış açısında sevdim,
Karanlığın ortasındaydım belki ama
Bir gün renklerle tanışma ümidi gibi sevdim seni.

Ne yapalım yani?

Kader böyleymiş, ne yapalım?
Yürüdüğümüz yollar çıkmışsa bilinmezlere,
O yola küsüp geri mi dönelim?
Ya da yolculuk boyunca yanımızda yürüyen

Anladım ki bazı şeylerin o kadar da değeri yokmuş…
Bazılarını mutlu etmek için yıllarımı vermişim de
Şöyle dönüp geriye baktığımda ne kadar
Yormuşum kendimi boşu boşuna diyorum.
Umutsuzluk öyle bir yol almış ki içimde,
Artık pek bir şeyin önemi yok gözümde.

Bir insan düşün ki
Hayatının bütün yolları ondan geçiyor.
—
Bir insan düşün ki
Sana mutluluk verebilecek her şey,
Yüzünü güldürebilecek her an,

O bir yalandı, ben de kurbanı…
Sevmeleri göstermelik, sevdası yalandı.

Hançer misali kalbime saplanan sevgisi,
Gözlerime baka baka döktüğü yaşları yalandı.

Olmadı işte,
Ne yaptıysak olmadı.
Oysa güzel başlamıştık her şeye,
Tutunup hayata sürükleniyorduk
Sevgimizin peşinde...
—