Yalnızlık Şiiri - Ethem Vayvaylı

solsa gündüz
sonra ne düşünsem sen,
otursam sen, kalksam sen.
o gece ki içindeki gizem
sen, inceden kesilen çiğdem
sen, solsa gün ışıkları
ortalığa ilk bastıran sen.
çığlıkların ünlemiyle
acıların çiyleriyle her gece
bir dağ gövdesi gibi
göğsüme yaslanan sen.
nerden türemiş belirsiz
birinden diğerine geçen uçurumlarınla
derin akıntıların, çarpık kentlerin
ve rüzgârlı camlarınla
bir kışa dönüşe sen.

yalnızlık!