Yalnızlığa Mahkum Kadın Şiiri - Serpil K ...

Bir kafesin içinde büyüyor nefesim,
Demir parmaklık değil, gözlerimin sessizliği.
Yalnızlık, bana giydirilmiş ince bir zincir,
Kimse duymuyor içimde çığlık çığlığa düşlerimi.

Geceler boyu aynalara sorarım,
Ben miyim bu suskunluğa mahkûm edilen?
Hangi suçumun cezası bu karanlık,
Hangi günahı işledim ben?

Duvarda yankılanır gölgemin suskunluğu,
Bir adım atsam düşerim boşluğa.
Sevda diye sarıldığım eller
Şimdi mezar taşına benziyor soğukça.

Ben, özgürlüğe susamış bir kadın,
Hapsolmuş kalbimin daracık odasında.
Gözyaşlarım bile kaçmak ister benden,
Ama zincirlerim ağır, zincirlerim sonsuza.

Gardiyan sessizliktir artık,
Her gece nöbet tutar yanımda.
Hücre duvarları şahit,
Çığlıklarımı gizler, suskunluğumu büyütür.

Bir mahkûm gibi sayarım dakikaları,
Her biri ağır, her biri infaz.
Benim suçum sevmekti,
Benim cezam yalnızlığa müebbet.

Ve ben beklerim…
Bir umut kırıntısı,
Bir kapı aralığı,
Gardiyanın unuttuğu bir anahtar belki…
Ama bilirim,
Bütün umutlarım cezaevi kantininde satılmıştır çoktan.

Ve ben beklerim hâlâ,
Bir ışık, bir ses, bir nefes diye.
Ama hücre sessiz, gardiyan kör,
Anahtar paslanmış çoktan.

Suçum sevmekti, cezam bitmez,
Yalnızlıkla mühürlendi ömrüm.
Bir kadın,
Kendi kalbine mahkûm edilmiş…
Sonsuza dek.