Yahya Yahşi Şiirleri - Şair Yahya Yahşi

Hayallerin en pembesinde,
Uçmak değildi benimkisi
Umutsuzluğa kapılmadım bu yüzden
Yokluğunda...
Rüyalarım sadece gözlerinin hapsindeydi.
İçimi dolduran sensizliğin

Cemrelerin sonuncusuydu,
Düşen toprağa.
Raks ediyordu,canlı cansız ne varsa.
Bir uyanışki!
Cümbür-cemaat şamata,
Ağlıyordu o sıra pabucu dağlara çekili kar.

Sen asi silah ben şarjör,
İkimizde kör.
Hangi sahip boşalttı,
Bilmem ki! Senden beni.
Hangi deliğe girecek?
Yavrularım bilinmez.

Ellerim ıslak yağmuru okşuyor,
sınırlı yedi yıldız hayallerim,
kaçamağını yaşıyor bu şehirde.

Yer sökülürse bir gün derinden,
Gök ağlarsa kara deliklerden,
Ayrışırsa taş toprak özünden,
Nereye tutunacaksın özüm.

Dağlar açarsa göğsünü dışa,

Ah köse Kemal Ah! Hatırlarsın değimli?
Hani Siverek gecesinin O ilk akşamını.
Köhne bir motelin teke teke kokan odasını.
İnsanların caddelerden çekildiği,
Kepenklerin akşam altı demeden boy boy indiği,
Karanlığın gündüzü perdelediği bir vakitti senle buluşmamız.

Ne hayınsı gecelerin,
Kahpe kurşununu yedim.
Yedimde, tükenmedim,
Yinede zifiri düşüncelerin
Karanlığında.
Bir zalimin kaderinde

Çıkmazların adresine yazdım adını,
Silinmiş parke taşlarında,kokladım hatıraları.
Küçük kulübelerin pencerelererinden,
Yar hayalinle bakarmısın diye bekledim.
Işığı titreyen son sokak lambasına,
Ağlama kaderim diye yalvardım.

Rüzgar önce restini çekiyor bulutlara ufuklardan,
Gökyüzünün açık tualinden siyaha dönüş var.
Yorganını çeker gibi görünüyor kocamış dünya.
Toprakta gizemli bir koku bereket sancılarından.
Yer ve Gök tatlı kavgasında,Şimşekler hırçın,
asiliğiyle uzanıyor dört bir yana.

Nasılda geçti gençliğim
Apansız,
Taşı taş üstüne koyamadan.
Can anama, babama doyamadan,
Vakitsiz açan güller misali,
Biranda soldu geçti ömrüm.