Yağmurun Huzuru Şiiri - Serpil Koçar

Yağmurun Huzuru

Bu gece gökyüzünde ne yıldız var ne de Ay.
Hepsi saklanmış bulutların ardına.
Bulutlar ise gökyüzünde dans ediyor,
Pamuk tarlası gibi bembeyaz bu gece.
Birden gök gürlüyor, feryat edercesine.
Şimşekler çakıyor, yeryüzü bir anlığına aydınlanıyor.

Ardından bardaktan boşanırcasına yağmur başlıyor.
Toprakla buluşan her damla, sanki hasret gideriyor.
Toprak içiyor yağmuru kana kana,
Etrafa yayılan o mis gibi petrikor kokusu
Her defasında mest ediyor beni.
Yağmur yağarken ruhum dinleniyor.
Neden bilmem, huzuru buluyorum yağmurun sesinde.

Ilık ılık esen rüzgâr, tenimi okşarken
Yağmuru izlemek iyi geliyor içime.
O an yazasım geliyor; kelimeler dökülüyor dudaklarımdan.
Kalemim, kâğıdı usulca okşar gibi yazıyor satır satır.
Bazen gözyaşlarım eşlik ediyor yağmurun damlalarına.
Ruhum arınıyor, şifalanıyor her yağmur sonrası.

Seviyorum yağmurda ıslanmayı,
Sırılsıklam olmayı, çocuklar gibi koşmayı.
Seviyorum yağmurlu havayı, hem de çok seviyorum.
Çünkü her damlasında bir dua, bir umut saklı.
Her yağmur, gökten düşen bir tesellidir insana.

Bir yürek ağlarken, bir başkası huzur bulur.
Kimi geçmişini yıkar, kimi umudunu yeşertir yeniden.
Benim içinse her yağmur, yeniden doğmaktır.
Belki de bu yüzden beklerim her fırtınayı;
Çünkü bilirim, ardından mutlaka güneş doğacak.

Ve ben, kalemimle yazacağım yine o anı.
Yağmurla karışacak mürekkebim belki ama olsun…
Her kelimem biraz toprak, biraz gökyüzü,
Biraz da ben olacağım.