Viski Kadehinde bir isyan

Viski Kadehinde bir isyan

Şimdi ben,
Yalnızlığımı bir viski kadehine adıyorum,
Dudaklarımda bir isyan,
Kalbimde paramparça bir sessizlik var.

Yarın...
Belki hepiniz yok olursunuz zihnimde,
Belki bir unutuş başlar geceyle birlikte,
Dedim ve attım kendimi,
Hiç bilmediğim bir şehrin karanlık sokaklarına.

Ne adım belliydi artık,
Ne yönüm, ne yüzüm…
Kendimden geçtikçe seni unuttuğumu sandım.
Ama bir duvar vardı,
Her adımda çarpıyordum ona,
Ve her çarpışta,
Gölgen bana daha da yaklaşıyordu
Islak nefesinle,
Hiç susmayan o hatıranla.

Sarhoşluğu bahane ettim,
Ama unutmuyordu içim.
Aksine, her yudumda
Sana daha çok döküldü dilimden kelimeler.
Alkol değil, sen yaktın içimi.
Bunu en çok,
Kadehte kalan son damlada anladım.

O son damla
Bir ömrün özeti gibiydi.
Ne başı belliydi,
Ne sonu.
Ama ortasında sen vardın.
Ve ben,
O viskiyle değil,
Senin yokluğunla sarhoştum.

Bu şehir bilmez kim olduğumu,
Ama her kaldırım taşında ben vardım.
Üzerinden geçtiğim her gölge bendim,
Her köşede unuttuğum bir çığlık.

Kimse anlamaz şimdi beni.
Çünkü ben,
Dipsiz bir uçurumun kenarında
Bir sesin yankısını bekleyen bir adamım.
Ve o ses sensin.

Sana adadığım bu gece,
Bir yok oluşun resmi gibi çizildi duvarlara.
Küfür etmeden susmayı,
Bağırmadan ağlamayı öğrendim.
Sen yokken bile
Sana susmayı öğrendim.

Artık...
Ne ben kalıyorum sabaha,
Ne sabah geliyor içime.
Sadece gecenin içine dökülen
O son damla kalıyor geriye:
Bardağın dibindeki unutulmamış aşk gibi.

Ve bil ki,
Ben seni unutmak için içmedim.
Ben seni daha derine gömebilmek için
Yavaş yavaş kayboldum bu karanlıkta.

Sarhoşluğum değil beni öldüren,
Hatıralarının hâlâ canlı olmasıydı.
Ve aşk...
Bir mezara dönüşürken,
Ben hâlâ başucunda nöbet tutuyordum.

Adını anmadan
Sana şiirler yazdım bu gece.
Ve bu son mısra,
Bir adamın uçurumun kenarında
Sana söyleyemediği
Son sözleri gibi:

"Beni hiç unutma, çünkü ben seni unutamadan kayboldum."

Mehmet Bildir