Ben sevgiyi yazarım, umudu, acıyı, çileyi, hüznü. Ağarmış günleri, bahara durmuş sevinçli yüzleri, masum çocukları, çiçekleri, kelebekleri yazarım, ama kötülüğü yazmam, kötünün yanında olmam, vicdansıza çanak tutmam. Buna ne kalemim yol verir ne yüreğim elverir. Babamın yedirdiği helal lokma, annemin yastık altı, sofra başı öğütleri ne de doğruluğu, dürüstlüğü, merhameti öğreten vicdanımın sesi izin verir...
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta