Soluk borusunda plastik bir hortumun ritmiyle geldi
Ventilatörün mekanik tıkırtısı, ölümle yaşamın sınır bandıydı.
"Derin nefes al" diyemedim, çünkü zaten makine soluyordu onun yerine.
Tomografi masası örtüsü bembeyazdı,
Tam alacaklarken kollarına,
Kalp
Ansızın bir kuş gibi düştü avuçlara.
Mavi kod çığlığı yırtıldı:
“BAS! BAS!” DİYE HAYKIRAN SESLERİN GÖLGESİNDE
ELLERİM TOMOGRAFİ DÜĞMELERİNDE DONDU KALDI
VENTİLATÖR BOŞA ÇALIŞIYORDU.
Nabız döndü bir an EKG'nin düz çizgisi titreyip canlandı,
Geri götürdüler o bomboş masadan.
Akşam epikrize baktığımda saat 14:50 yazıyordu
ÖLÜM DAHA MAKİNEYE BAĞLANMADAN ÖNCE
USULCA SIZMIŞTI ODANIN KAPISINDAN.
Aynı saatte bir kıraathanede davul vuruluyordu
Halay çeken ayakların coşkusu sarsarken tavanı ,
Ben hastanenin 1 katında
SEDYE ÖRTÜSÜNDE KIVRILAN HORTUMUN İZİNE
VE YERE DÜŞMÜŞ BİR TÜLBENTİN BEYAZ SESSİZLİĞİNE
BAKARKEN DÜŞÜNDÜM
HAYAT BURADA İKİ SES ARASINDA GİDİP GELİYOR:
VENTİLATÖRÜN TIKIR TIKIR İNADINA
VE DAVULUN GÜM GÜM KÜSTAHLIĞINA...
Şimdi biliyorum:
Tomografi tümörü görür ama
BİR ANNENİN GÖMÜLMEYEN UMUDUNU ASLA!
Ventilatör nefesi taşır ama
BİR STAJYERİN BOĞAZINA DÜĞÜMLENEN “NİYE?”SİNİ ASLA!
Epikriz saatini kaydeder ama
ALTTA DAVUL ÇALAN BİR DÜNYANIN UTANCINI ASLA!
O yüzden son sözüm şu olsun
Uyusun plastik hortumlardan kurtulmuş ruhlar,
KİM BİLİR HANGİ BAHÇEDE
VENTİLATÖRSÜZ BİR NEFESLE UYANSINLAR
BİZ İSE BU DÜNYADA
BEYAZ ÖNLÜKLERİMİZİN CEBİNDE
BİR YANDA “14:50” YAZAN BİR KÂĞIT
BİR YANDA GÜM GÜM ÇARPAN BİR YÜREK TAŞIYARAK
ÖLÜMLE YAŞAM ARASINDAKİ O İNCE ÇİZGİDE
VİRGÜL OLMAYA DEVAM EDECEĞİZ...**
Huban Asena Özkan
Kayıt Tarihi : 4.7.2025 18:42:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir, dün tomografide tanık olduğum gerçek bir anın izdüşümüdür. Entübe bir hasta mavi kodla kaybedildi. Mesai bitiminden sonra evimin altındaki kıraathanede davul çalınıyordu. Bu tezat beni öyle sarstı ki, tıbbi gerçekliği (ventilatör, epikriz, mavi kod) ve felsefi sorguyu (ölümle yaşamın aynı anda varoluşu) şiirle harmanladım. > **Tıbbi Gerçekler: > - Hasta entübe (solunum cihazına bağlı) tomografiye getirildi. > - Masaya alınırken kardiyak arrest (kalp durması) gelişti. > - Mavi kod ekibi müdahale etti, nabız geçici döndü. > - Tomografi çekilemedi. Epikriz raporunda saat 14:50'de exitus (ölüm) yazıyordu. > Şiirin Ruhu: > Tıbbın çaresiz teknolojisi (ventilatör) ile hayatın ısrarlı neşesi (davul) arasında sıkışmış insanlığımız... > O Davulun Sesi Neden Önemli? > Çünkü hayat; tomografide son nefesi sayanla, davulda ritim tutanın aynı anda var olduğu trajikomik bir senfonidir. Bu şiir, o senfonide beyaz önlüklü bir virgül olan herkese adanmıştır.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!