Ve Her İnsan Kendi Hikayesinin Yalnızlığ ...

Hani; yağmur yağar
ıslak bir yel eser
üşür ellerin
yüreğim üşür yokluğunda
umudum öksüz
eksilirim, yetemem kendime
susarım

bu kentin sonbahar kokulu
bu solgun gecelerinde
ben en çok seni sardım tütünüme
ve bu solgun gecelerde
en çok ben ağladım

Sevgiyi gerçekten içinde hissedenler
ağlar

'insan ancak kendine
sevgili olabilir'li
şiirler okuduğum
bu solgun gecelerde
hep gözlerin düşer
bu kentin suskun sokaklarına.

bu vakitler; yıldızlar
ve dostlar yoktur.
Bu vakitler ihanet
kirli bedeniyle sokaklardadır
ve korku akılalmazdır.
Çıkar sokaklarda
gözlerini örterim.
Sonra deli bir dalga
gelir vurur sahilime
alır başımı giderim
kimseler duymaz.

bu vakitler
sevgililer yorgundur
ve sonsuz
ve savruk beklentileriyle boğuşurlar
o büyük heyecan artık bitmiştir.

bu vakitler
yırtık hayalleriyle
bir de orospular vardır sokaklarda
ıslak hüzünlerde
gözlerinde yaş sevişirler
onlar için aşk çok eski, yıkık,
kanayan bir hatıradır.

bu vakitler
geceyi dinlerim hep
duyarım diye belki
insan yıkıntıları içindeki bu kenti.
Gerçi ne insanlar bilir beni
ne de bu kent
gözlerin susar ağlarım
kimseler bilmez.

Seninse şimdi
ellerin buğuludur
ve en az yüreğin kadar
durgundur.
Sana acı verense kırık parçalarıdır
yerdeki aynanın.
Senin gelmemiştir beklediğin
sokaklarda gözlerini örttüğün
ve gelmeyecektir
gelmeyeceksin.
Zaman bir kabustur sanki
ve bu suskun sokaklarda gözlerin
solgun bir sonbahardır
acılarımın kuytusunda saklarım gözlerini
kimseler anlamaz.

Bu vakitler
gece bir hüzün pınarı gibidir
ağırdır.

Ve her insan
kendi hikayesinin
yalnızlığındadır.

Bu vakitler bir de sen
düşünce yüreğime
bir yalnızlık gibi
çöker bu kentin üstüne gece
ve artık
yalnızlığımla çoğalan
lanet bir beklemedir hayat

Öyle ki;
sen, beni,
bu kentle
bir başıma
bıraktığından beri
ben her gece
bu vakitler
sokaklarda
gözlerini öperim
kimseler bilmez.