Yalnızlığın sesi tırmalıyor kulaklarımı
Yüreğim yangın yeri
Bağbozumu gibi darmadağın hayallerim
Gece çörekleniyor üzerime bense
Bir parça ışığa hasret sönüyorum,
Asılıyor mutluluklarım
Son perdeye hazırlanan aktörler gibi
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
