Uykuların Çığlığı Şiiri - Fazlı Çoban

(17 Ağustos Depreminde Ölenlerin anısına..)

Bağ bozumu güneşi,
Bakıra çaldı, gün mavisini.
Kuşlar, yorgunluk sıcağında

Zaman üşüdü.
Kapadı gözlerini,
Yatağına uzandı gece.

Yer saldı omuzlarını.
Ve uyandı.
Kaparak sesi.

Tutunamadı,
Demir bağları tenlerin.
Pustu.

Yolculuklar dağıldı
Ovalar kılıç sesi.

Saplandı, bıçakları çığlığın.
Uykular ağladı, diri diri

İnledi, öbek öbek istençler.
Ay ışığı, yumdu gözlerini.

Gün orta yerde yorgun,
Uykular taze.
Ve çocuklar.

Yazgı değil bu.
Saflığın örslerde ağlatılması.
Çekiç çekiç.
Susuz çeliklerin sulanması.
Ve adına dediler DEPREM....