Utanıyorum Şiiri - Ahmet Kuruoğlu

Geceler aynı yine
Aynı karanlık aynı yıldızlar
Aynı ay dede
Ben kendimi bildim bilelide böyle
Zalim sanki yemin etmiş değişmemeye
Meydan okurcasına geçip giden ömrüne
Bir tanecik göz izi yok
Sır dolu gözlerinde
Bir tanecik kırışık yok
Buram buram hüzün kokan
Güneşin hiç değmediği teninde
Bu gecede herşey tıpkı dün geceki gibi
Zaten dünde ondan önceki gece gibi değil miydi?
Sokak kedileri
Sokak lambaları
Sokak kadınları
Pavyonların parıltılı ışıkları
Ve sokağın çocukları
Bende aynıyım bu gece
Biraz hüzün birazda kederle başım dertte
Doğru bildin güzelim
Seni düşünmekteyim yine
Masamda duran kağıdın her yerine
Elimdeki şu aciz kalemle
Sana dair bir şeyler yazıyorum
Hala seni seviyorum
Hala yolunu gözlüyorum
Bazen kaderime lanet
Bazen de halime şükrediyorum
Yine hiç yok uykum
Bildiğin gibiyim işte
Tıpkı bendim işte
Daha az önce
Oysa şu saatlerde
Yabancısı oluverdim kendimin
Artık ne gecem eski gece
Nede ben eski benim
Gecede yalan birşeyler var
Gözlerimde ise yanlış bir şeyler
Hani nerede mi?
Dur dur hele
Acele etme
Görmeyi hala unutmadıysan
Bak gözlerime
Söyle sence herşey aynı mı yine?
Aslında doğru söylüyorsun
Ben hep olduğu gibi
Yine senin için ağlıyorum
İçinden bu mu değişiklik dediğini de biliyorum
Ama bu gece ilk kez
Senin için ağlamaktan utanıyorum.