Unutulmuş İnsanların Mevsimi - Garib Çoban
İnsan ayrılığın acısıyla yaralı doğmuş bir yasemin çiçeği.
Yeryüzü gurbetinde kendine dokunmayan serbestlik bağından muzdarip.
Dokunma kalsın insanın kalabalık putları tenhasında geziyorum.
Her türlü bağdan kopup sığınaksızlığa düştüm.
Bende esen meltem, dalların kollarındaki bütün yuvaları alaşağı etti.
Dönülmez akşamın ufkundayız.Vakit çok geç;
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Devamını Oku
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Sevmenin ölçüsü
Sınırı
Sevdiğine göredir,
Kimi abartıdan hoşlanır
Kimi sadelikten,
Elbette "yeri ve zamanı"
Bir de "kimliği" unutulmamalı...
Sevmek
İnsan olmanın "ilk şartıdır..."
Tebrikler Engin Bey...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta