Sabahın ilk ışığı sokağa düşerken
kaldırımların taşlarına sinmiş bir yorgunluk görüyorum.
İnsanların yüzünde ekmeğin telaşı
pencerelerde bekleyen umutların buğusu var.
Benim içimde ise
adınla başlayan bir boşluk
gün geçtikçe büyüyen sessiz bir oda duruyor.
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta