Ümit Uzunhasanoğlu Şiirleri

İçimde hüzünlü bir çocuk vardı,
Her gittiğim yere benimle gelen.
Babamın vardiya dönüşü;
Bir yandan çukulata sevinci,
Bir yandan öksürüğündeki kan izlerini gösteren.

Beni tanımayan bir kentin yabancılığında, 
Arnavut kaldırımlarıyla yapayalnızım.
Yolculanmadığım bir evden,
Beklenilmediğim bir randevuya gelmişim.
Sabahın altısı... Çatıda güvercinler,
Kentin meydanında yıkık bir kale ağlıyor.

İçimdeki orman sevdi seni
Kuşlar, ağaçlar, kelebekler,
Kalbimdeki gün ışıltısı,
Kuruyan nehirlerim sevdi..
Seni ben sevmedim.

Nereye gitsem sevebilirim seni.
Küpe dağının eteklerinde,
Küçük bir kulübede, köşkte,
Yada bir Romanın gözlerinde.
Her bölgede, her kıyıda, her şehirde sevebilirim.

Yazılamayan mektuplar taşır, ölü postacı.
Keskin kederler dolaşır iliklerimden
Beklemek acıtır şiirlerimi,
Ne senden yazabilirim, ne de kendimden.

Klistranın aslanı okşar saçlarımı,

SEN YOKSAN..

Sen yoksan bu şehir nöbete durur.
İlk kez boğazımı yakar havadaki kömür kokusu.
Ve ilk kez çoraklaşır İstanbul'un yanında.
Sakarya caddesi ve Karanfil'den yükselen içli türküler,

Bir sevgilim var...
Teni leylak, avucu nar, boyu çınar.
Mutsuz sabahlarımın ıhlamur kokusu.
Güneşimde gölgesi, uykularımda sesi var.
İçimde sönen ışıklara bir bir yıldızlar koyar.

Dün çarmıhta görmüşler seni.
Zerdali dalına çekmişler selvi boyunu.
Bir eline ihtilal çivisi çakmışlar,
Diğerine tahammülsüzlük.