Ümit Işıkdağ Şiirleri - Şair Ümit Işıkdağ

Şimdi gül,
Doğduğum şehir bende esir
Hasret zifir,ve karanfil solmada
Sende buram buram terk ediş nağmeleri
Ve gönlümde bir akşam daha olmada
Sen şimdi gül...

Ben her gece ölürdüm sana
Ama ben bu gece bin kere öldüm
Her bir hücrenden çıkart at beni
Anladım ben yalnızlığa mahkum oldum

Aşk güzeldi,terk edilmek acı

Ey sahra çölünün en beyaz kızı
Adın, buruk kalbimde, şimdi tek sızı
Ey bin sayfamın sen ilk elif i
Söyle nasıl bırakıp gittin sen beni
Verdiğin sözler nasıl eridi bitti
Kalbindeki sevdaya ne oldu gitti

Şairhane bir geceydi
Son sözlerim üç heceydi
Düşünmekten yorulmuştum
Hayat sanki bilmeceydi

Yıllar,yılar yordu beni

bir gün gelir bak ben değişirim
sokaklar değişir, yollar değişir
geç kalmışlık insana o zaman vurur
ah sevda yanına yakışmaz gurur
bir gün gelirde bak ben yokmuşum
bir varmışım ve de bir yokmuşum

Bir çiçek soldu
Sen giderken....
Gözlerim doldu
Sen giderken....
Sonra düştüm ben yollara
Yollar sırdaş oldu bana

Ay doğdu güller açtı
Güller boyna dolaştı
Yalnız tek sen vardin
Issiz gecemde

Bu sevda yollar asti

Canözüm cansuyum
Kalp yarım,göz pınarım
Nar tanem,bir tanem
Yapma be...bitti mi

Tomurcuğum gülgoncam

ben çaresiz giderken gurbet yoluna
sıla'nın toprağı gibiydi hasret
bakarken korkuyla dört bir yanıma
umudum diyordu dayan ha gayret

dışarda yağmur ekerdi bulut

Yaz dedin yazıyorum bak işte sana
Kalbimin resmini çiziyorum sana
Yarı açık, ufka bakan o pencerene
Yaslanıp bir leylak veriyorum sana

Eyvah uyandım! Rüya mıydı bu?