Uğultulu Çığlıklar Şiiri - Kasım Kobakçı

Fısıldıyordu başlangıçta, bu sokaklar,
Susmadan önce birileri...
*
Duyulmuyordu suskunluğun sesi,
Ve değildik suskun...
*
Yavaşladığında adımlarım ve başladığında sessizlik...
*
Suretin düşerdi aklıma, her uzun bekleyişten önce,
Süzüldü benden bakışların,
Kaçıyorum senin gölgenden...
*
Birdenbire donan, ruhun donuk anılarında,
Yokluğumun varlığında,
Sesini yitirdim senin,
Sesimi buldum kendimin,
Senin sesin rüzgardan.
*
Ancak, ömrüme sığmayan hıçkırığım, hala pusluydu,
Ve hala, benden denizler ıraktaydın,
Sırtımda yıpranan rüzgârlardan, uzak durdum.
*
Geldi o an;
Bu kentin, uğultulu çığlıkları dindi...
*
Ancak o zaman,
kapıları açıldı ruhumun,
Ve tek şey, geriye kalan,
Sadece, bir hiçlik oldu.
*
Ve o anda,
Sustu bu şehrin, uğultulu çığlıkları.