Tunç Kuyucu Şiirleri - Şair Tunç Kuyucu

Söz verdim kendi kendime
Bir Tanrı bilecek birde ben
Bahsetmek yok hiç kimseye
İçimde kanayacaksın sen

Adını yalnızken anacağım

Sular vardır...
Berrak akar gözlerde...
Oysa oyuna gelmiştir gözler...
Zehir zemberek içinde...

Sular vardır...

Hani! göçer ya kuşlar
Bir diyardan bir diyara
Hani! biter ya kışlar
Bir bahardan bir bahara
Bahar doğar insan kış olur bir gün
Çözülür ayakların basamazsın üstüne

Yiğit Hasan girdi yirmi yaşına
Girdide ne işler açtı başına
Gitti gönül verdi evli kadına
Sırrını sakladı tek göz odası

Hasan gece oldumu dağa kaçardı

Ne aşk acısı ne ateşin yakması
Ne güz gelmesi ne yaprak solması
Beni içten içe böyle eritip yakan
Bir bir düşen dostların maskesi

Artık mazi oldu kahkahalı günler

Sen benden uzaklarda
Benim yanıbaşımda
Biliyormusun resminin gülmesi ne hoş
Kalın bir günlüğe adınla başlıyorum
Hep senden,hep seni yazıyorum
Tükenmek bilmez bir sevgiyle yazıyorum

Sigaram duman duman,
Acep örter mi burukluğu
Kim bilir, kim tanır?
Görse kim takar beni?
Ben kimim ve neyim?
Zil sesleri susmamış midemde

Billur sular gibi, tertemiz aşkımı
Coşkun seller gibi akan yaşımı
Uğruna aklaşan kömür saçımı
Almaya geldim bu gece senden

Olmasa olmazım seni siliyorum

Çok kara kışlar geçirdim
Yanardağlar gibiydim hiç kor olmadım
Çok baharlar yaşadım
Çöller kadar kuraktım,yoktu elimde çiçekler
Kavurucu yazlar gelip çaldı kapımı
Ben hep üşüdüm,yatağımda yoktu sıcaklığın

Cebimle ben
Kaç sabah çıktık yollara...
Deste desteydi cebimde dostlarım
Her harcamamda kayboldu,
Yok oldu dostlarım