Tunç Kuyucu Şiirleri - Şair Tunç Kuyucu

Göklerin siyahlaşmış maviliklerinde,
Bir kuru yaparak belirdi penceremde,
Baharda doğmuş,yazın serpilmiş,
Sonbaharda tükenmişti!
Ayın mat ışığı vururken;
Gözyaşları bir inci gibi parlıyordu

GÜNLER GEÇERKEN

Ne zaman bir rüzgar esse
Saçların geliyor aklıma
Ne zaman bir şimşek çaksa
Gözlerimde beliriyor alevin

GÜNLÜKTEN

Gözlerim amalaşıp,siyahlar düştüğünde
İçimdeki denizler,kuruyup çölleştiğinde
Bedenim toprak olup çalılar bittiğinde,
Ve ruhum...

Boğazım da dudağının ıslak izleri

Ruhum da günahın çılgın hisleri

Çal bu gece kapımı

Şair Tunç neylesin, kınamayın her gece içiyorsa
Ne yapsın barış çiçeğine hüzün çiğleri düşüyorsa
Oda ağzını bozup çarpık düzene sövüyorsa
Bırakın şair Tunç’u içsin karanlık odasında

Bir yağmur yağar hüzünle bakar camından

Çakmaktaşı meşaleler;
Pay düştü gün ve geceye
Ben ölgün dağında bir fidan,
içi geçmiş küflü avuntularda
Rehberlik ediyor bana,karanlığın gölgesi;
Sürgünüm ardı sıra

Karanlığın sesizliğinde,
Bir acı hüzün çiçeği açar yanaklarımda
Sen olur mat ışıklarda,
Gözlerimden süzülen yaş
Haykırmak isterim adını,
Sonu olmayan göklere

Sular vardır...
Berrak akar gözlerde...
Oysa oyuna gelmiştir gözler...
Zehir zemberek içinde...

Sular vardır...

Hani! göçer ya kuşlar
Bir diyardan bir diyara
Hani! biter ya kışlar
Bir bahardan bir bahara
Bahar doğar insan kış olur bir gün
Çözülür ayakların basamazsın üstüne

Söz verdim kendi kendime
Bir Tanrı bilecek birde ben
Bahsetmek yok hiç kimseye
İçimde kanayacaksın sen

Adını yalnızken anacağım