Topragin hasadi Şiiri - Samira Samiranin ...

Toprağın Sessiz Duası

Toprak, ayaklarımın altında ağırdı.
Bir köylünün sırtındaki küfe gibi,
bir askerin yüreğindeki kurşun gibi,
beni taşıyor, ama aynı zamanda
beni sınava çekiyordu.

Gök, sonsuz bir çan gibi çalıyordu,
her rüzgâr Tanrı’nın nefesinden bir parça gibiydi,
ama ben kulaklarımı kapatıyordum,
çünkü kendi vicdanımın sesini duymak
daha korkunçtu her şeyden.

Bir köy gördüm:
çocuklar aç, ekinler susuz,
bir baba, oğlunun avuçlarına bakıp ağlıyordu.
Ve başka bir köyde,
sarayın avlusunda kahkahalar yükseliyordu;
atların nalları taşlarda şarkı söylerken
kadınlar incilerle süslenmiş ellerini sallıyordu.
Aynı ülkenin göğü altında,
biri açlıkla göğe bakıyordu,
öteki fazlalığın ağırlığıyla eğiliyordu.

İnsan düşündükçe eziliyor:
Adalet mi vardı, yoksa sadece tesadüf mü?
Tanrı, bu sessiz dengeye
gerçekten razı mıydı?

Ben yürüdüm—
yolumun kenarında bir çiçek açmıştı;
onun küçücük varlığı bile
bütün sorularımı susturuyordu.
Ama adımlarımı hızlandırınca
çiçeğin gövdesini ezdim,
ve o zaman anladım:
Bütün kötülükler,
bir insanın fark etmeden attığı adımla başlıyordu.

Gece çöktü.
Yıldızlar, köylülerin gözyaşı gibi
parça parça yere düşüyordu.
Ben dua etmeye yeltendim:
“Tanrım, bana güç ver!”
Ama dilimden çıkan tek söz
bir itiraf oldu:
“Tanrım, ben güçsüzüm.”

Ve işte o an,
toprak sanki bana cevap verdi:
“Güçsüzlüğünde aradığın hakikat gizli.
Çünkü en ağır yükü
taşıyan değil,
taşımaya razı olandır.”

Sabah doğdu.
Ben hâlâ aynı yolda, aynı sorularla,
ama başka bir yürekle yürüyordum.
Artık biliyordum:
İnsanın tek evi vicdanı,
tek tarlası kalbi,
tek hasadı sevgisiydi.