Teslim Oldum Fırtınaya Şiiri - Kasım Kob ...

Umudum kalmadı, ışıksızım, sönmüşüm,
Çıkmaz bir sokağa, sanırım ki dönmüşüm,
Hayat denen yolda, fena halde ölmüşüm,
Ruhumu karanlığa, elimle gömmüşüm.
*
Suskunluğa büründüm, dilim hep lal oldu,
Kırıldı kalemlerim, bitti hemhal oldu,
Anlatacak o sözlerim, hep zeval oldu,
Kederlerim içimde, sanki çuval oldu.
*
Düşüncem karmaşık, zihnim hepten bulanık,
Gözlerde fer kalmadı, bakışlarım kayık,
Rüyamda bile, görmedim böyle karanlık,
Her yanım enkaz dolu, dört tarafım yanık.
*
Neyim varsa dağıttım, elimde kalmadı,
Varlığın yükünü, bu omuzlar almadı,
Hüzünden başka bir his, içime dolmadı,
Bu dipsiz boşluk, beni an olsun salmadı.
*
Talihim ters gitti, düzlüğe çıkamadım,
Yıkılan duvarın altından kalkamadım,
Kaderin sillesine, cevap çakamadım,
Karanlık dehlizden, uzağa bakamadım.
*
Gökyüzü üstüme çöktü, ruh daralıyor,
İçimdeki çocuk, her geçen gün soluyor,
Zaman durmadan, aleyhime yol alıyor,
Bu illet melankoli, ruhu yaralıyor.
*
Güvendiğim ne varsa, hep birden yok oldu,
Dayandığım dağlar, tepeme çöküp durdu,
Samimi bildiğim, kalbime bir ok vurdu,
Bu düzen beni, en zayıf yerimden buldu.
*
Dermanım tükendi bak, dizler tutmaz artık,
Bu yaralı kalbim, teselli bulmaz artık,
Güneş parlasa, içim aydın olmaz artık,
Bu çökmüş bedenimle, uykum olmaz artık.
*
Var oluşum hata, bu benim imtihanım,
Akıyor damlalarca, gözümden hep kanım,
Hiç bir şeye yetmez gücüm, takatim, canım,
Sanki cehennemde yanmaktadır her yanım.
*
Teslim oldum fırtınaya, direnç kalmadı,
Kaderin oyununda, ümidim kalmadı,
Yenilgi bayrağını çektim, güç kalmadı,
Bu karanlık sondan, başka çıkış kalmadı.