Teoman Özgün Şiirleri - Şair Teoman Özgün

Böyle değersiz miyim?
Dedi titreyen dudaklar,
Sel gibi akan göz yaşları,
Göz yaşları kadınların güçlü silahı,
Bunu daima erkeklere karşı kullanır,
Biz aptal erkekler de her zaman aldanırız.

Tükendim kalmadı artık takatim,
Matem evine benzedi kalbim,
Musalla da görünce tabutunu,
Döküldü yaşlar yana yana,
Kalbi kırık bıraktığın yetimi görünce,
Perişan olup ağıtlara karıştık,

Bu mehtaplı gece de sevgilimi isterim,
Sevgilim uykudaysa hologramını isterim,
Uyku da ise uyandırın,
Deyin ki beklediği geldi,
O yarin cananı geldi,
Geldi ki halini hatırını sorsun,

Meleklerin izini taşıyorsunuz:
Anne karnındaki bebekler,
Evrenin bütün sırlarını bilirler,
Ama tam doğmadan önce,
Melek gelir parmağını ağzına sokar,
Bu nedenle her şeyi unuturlar,

Bu mezarda yatanları tanısanız,
Onları çok sevimli bulurdunuz.
Burada sadece sakince yatarlar,
Dedikodu yapmazlar,
Çalmalar,
Kavga etmezler,

Denizin suyunu içip kurutamazsam bile,
Onunla susuzluğumu gideririm.
Fatıma ana,gam ve keder yüklü ana.
Uğruna kendisini feda ettiği değerlerine,
Diğerlerine verdiği mesajlarda öğretene,
Şehadet çizgisinin varislerine;

Yedi iklimi ve göğün altında ne varsa verseler de,
Karıncanın emek verdiği bir arpa kabuğunu,
Ondan almamı isteseler de bunu yapmazdım,
Yaratanın hakkını gözetme konusunda,
O'na ne Cennet sevgisinden!
Ne de Cehennem korkusundan ibadet etmem,

Kaçmak yok ne söz vermiştik seninle,
Yüz yaşında beraberce ölecektik!
Onu bunu anlamam bahane de kabul etmem,
Hayatım da hiç kimseye çocuklarıma bile,
''Sana kurban olurum'' demedim!
Ölmek kolay iş, mühim olan yaşamak,

Durdurmayı öğrensinler!
Bu korkunç ve tehlikeli makinayı!
İnsanlardan yeni oyuncaklar yapmak için,
Yeni sömürü düzeni kurmak için,
Modern uyutmalar için,
Başıboş günleri artırmak için,

Şimdi sevdiğimin başucundayım,
Günden güne eriyor!
Alevin mum ışığı gibi gözümün feri,
Ha söndü ha sönecek!
Işığı olsam nefesimi nefesine katsam diom,
Her halde bu saatten sonra hepsi boş,