Teoman Özgün Şiirleri - Şair Teoman Özgün

Neden ilk baharda geldiğimi sormayacaksın değil mi?
Şafakların en güzeli ilkbaharlarda olur,
Bunu sen söylemiştin ölümle alaylı alaylı gülerken,
Ölümle pençeleşirken hatırlıyorsun değil mi?
Ve yaşamı bulmuştun o pençelerin altında...
Nerede kalmıştım?

Yeryüzünde bir adam,
Ve bir kadın baş başa,
Adem ile Havva gibi,
Cennetteki ilk buluşma misali,
Şimdiye kadar aşklarım dünyeviydi,
Ama şimdi..

Siyah ve karanlık,
Aynı zaman da küçük,
Kemikleşmiş..
Gözleri sevgi doluydu,
Gülümsüyordu..
Neden hiç bir şey sormadı?

İslam dünyasının;
Yönetim mekanizmalarının,
Bulunan yöneticilerinin,
Kahır ekserinin,
Despot,
Diktatör,

Zamanın Zeynebi’ ismini alanlar şimdilerde,
Yezitlerin kapısında sıraya dizilmiş,
Onların Ayetlerinden ilham alma,
Yarışını verme gururunu taşımanın,
İzdihamını yaşıyorlar Zeynep adına!
Zeynebin iffet timsali olan başörtüsünü.

İman iyi işlere delil olur,
İyi işlerle ilim ve kavrayış bina edilir,
İlim ve kavrayış ile ölümden korkulur,
Ölümle dünya son bulur,
Dünyayla kıyamete geçilir,
Kıyametle Cennet yakınlaşır,

Nefsi onun elinden rahatsızdır,
Ama insanlar ondan rahattadır.
Nefsini ahireti için yorar,
Ama insanları nefsinden rahata ulaştırır.
Ona zulmedilirse Allah'ın sabrına sığınır,
Birinden uzaklaşması uzaklaştığı kişiden,

Neden nefes alışım tıpkı ağlama gibi?
Neden yalnızlıkla arkadaşlık ediyorum?
Bunun ne olduğunu bilmiyorum.
Her sabah karanlık gece oldu sanıyorum.
Güneş daha az aydınlık,
Yağmur daha az ıslak,

Neden bilmiyorum,
Kalbim yanında olursa,
İyi olacağım..

Mübarek sima ve siretine hasret gittiğimiz
Bu günlerde kaderimize hicran,
Bize de suskunluk düştü.
Yıldızlar yüzümüze hiç mi hiç gülmedi.
Ay,güneş üzerine doğduğu renkte hiç görünmedi.
Artık aramızda yoktun her yanda hasretin vardı.