Tekin Çakır Şiirleri - Şair Tekin Çakır

Hey be rüzgar!
Sen kırdıkça...
Ayırdıkça dallarımı
Birer birer kopardıkça
Savurdukça yapraklarımı
Ben yine de...

Sen büyüklendikçe
Kendini bir şey zannettikçe
Ve nefsine yenildikçe
Ey insanoğlu !
Dönüşüyordun bir hiçe

Yıllar sonra
Yine sana döndüm ben
Ve şimdi…
Yine gidiyorum
Ayrıldık mı
Yoksa kavuştuk mu bilmiyorum

Dışı kabuk bağlamış
Saklanıyor kendince
Bir yara ki kanıyor
Kanıyor İnce ince

Kor tutmuş gönüllere

Dolaşır dolaşır
Ve hep kendine
Döner insan

Kendi içinde yanar
Ve kendi içinde

Bir fotoğraf çekmiştim
Yıllar önce…
Bir akşam üstü Fatsa sahilinde

Ortada bir adam
Sarılmıştı sağ yanındakine

Koşuyordum
Gücüm yettiğince
Koşuyordum tüm gücümle
Kesiliyordu nefesim

Bağırıyordum lakin çıkmıyordu

Gölgenin de gölgesi
Olur mu demeyin
Var

Ve dahası da
Kuklayı da oynatanlar

Bir saf çocuktum
Anadolu’da...
Ücra bir köyde yaşıyordum
Hem çekinir hem ürkerdim
Kurbağalardı en büyük korkum
Hele de akşam olurken

Dedim ki; ey deli
Bırak söylenmeyi
Kaldır kafanı bir bak
Nasıl da uçuyor kuşlar

Ve deli dedi ki;