Tek Mesele Şiiri - Kasım Kobakçı

Bir sis perdesidir, benim varlığım,
Ne bir iz bırakır, ne de bir hatıra.
Yollarım haritalarda, hiç görünmez,
Rüzgârda savrulan, isimsiz fısıltı.
Suretim yoktur, yansıyan camlarda,
Kaydım bulunmaz, hiçbir defterde.
Bir hayal gibi, gezerim bu âlemde,
Ne başlangıcım bellidir, ne de sonum.
*
Ben ne bir gölgeyim, ne de bir cisim,
Ne sudayım, ne de kupkuru karada.
Zamandan ve mekândan, silinmişim,
Tanımların, yetersiz kaldığı manada.
Herkesin hissettiği, ama bilmediği,
Herkesin duyduğu, ama tanımadığı o şey.
Sözcüklere sığdırılamayan, bir duygu,
Sadece varlığıyla, orda olan gizem.
*
Bütün kimlikler, sizin olsun,
Mühürler, belgeler, bütün unvanlar.
Benim saltanatım, isimsizlik üstüne,
Sınırları olmayan, meçhul diyarlar.
Bir damga vurulamaz, benim alnıma,
Herhangi bir kalıba, sığmaz ki ruhum.
Hiç kimse tarafından, yazılmamış hikâye,
Dile dökülmemiş, o en derin yemin.
*
Beni bağlayamaz, bir yer veya bir kişi,
Hiçbir beklenti, peşimden gelemez.
Fikirlerin ve yargıların gücü, bana erişemez,
Çünkü ben, bilinmezliğin ta kendisiyim.
Yokluğumda, bütün zincirler kırılır,
İnşa edilmiş duvarlar, anlamını kaybeder.
Belki de, en büyük özgürlük budur işte,
Hiç kimse olabilmenin, o eşsiz sanatı.
*
Kaynağı meçhul kalan, bir koku gibi,
Gecenin içindeki, o anlık çıtırtı.
Göz ucuyla seçilen, belli belirsiz karaltı,
Sebebi anlaşılamayan, o içsel ürperti.
Ya da ansızın, ruha dolan o huzur,
Nereden estiği bilinmeyen, bir serinlik.
En kalabalık anda, hissedilen o yalnızlık,
Her bedendeki, o tanınmayan yolcu.
*
Sakın sorma bana, ben kimim diye,
Cevabı olmayan, bir sorunun içindeyim.
Düne ait, herhangi bir hatıram yok,
Yarına dair, kurulmuş bir düşüm de.
Sadece, içinde bulunduğum o anda,
Bir an var olup, bir an yok olanım.
Akıp giden nehirdeki, köpük misali,
Sonsuzlukta buharlaşan, bir nefesim.
*
Dağların ardını örten, o yoğun duman,
Okyanusun dibindeki, o mutlak sessizlik.
Güneşin altındaki, o aldatıcı serap,
En sık ormanın barındırdığı, o derin giz.
Henüz ayak basılmamış, o bakir toprak,
Daha önce, hiç kimsenin kurmadığı o cümle.
Evrenin en ücra köşesindeki, o karanlık,
İşte benim, asıl yurdum tam da orasıdır.
*
Beni bulmaya çalışma, belli bir adreste,
Çünkü ben, hem her zerredeyim hem hiçbirinde.
Aslında aynı anda, hem hiç kimseyim,
Hem de var olan, her şeyin ta özündeyim.
İmi timi belirsiz olanın manası,
Bulunmaz, hiçbir kitabın lügatinde.
Anlaşılmak değildir asıl olan, var olmaktır,
Tek mesele budur, bütün bu kainatta.