Taşın Altında Güneş Şiiri - Sinan Bayram

Her sabah, taş beni bekler.
Soğuk, ağır, sessiz…
Dağın eteğinde gölgem bile yorulmuş.
Yine de ellerim onu kavrar —
çünkü başka bir anlam yok.

Taşı yukarı iterken düşünürüm:
Belki de anlam,
tam da bu boş çabanın içinde gizlidir.
Belki tanrılar unuttu beni,
ama ben kendimi unutmadım.

Rüzgâr yüzüme vurur,
terle karışır toz.
Yukarıda, güneş aynı çizgide yanar —
umursamazca, dürüstçe.
Ve ben, o yanışta bir tür özgürlük bulurum.

Taş yeniden yuvarlanır.
Her seferinde.
Ama düşüşün sesinde
artık yenilgi değil, varoluş duyarım.

Çünkü insan bazen
en anlamsız işe adanırken
en derin anlamı doğurur.

Ve ben —
taşımı iterim,
gülümseyerek.

Sinan Bayram