Taş Şiiri - Ayhan Yavuz Açıkgöz

Avucumda sıkınca,
kanatır, acıtır ve ağlatır...
Canını yakar en sevdiklerimin,
fırlatınca öfke ile...
Ayağımı alıkoyan ve salıveren bedenimi toprağa,
parçalarcasına...
Hamallığımın en ağır yükü, ardından
ölesiye yorgun,
ölesiye bıkkın bir ben...

Öyle sert ve keskin,
Öyle soğuk,
Öyle duygusuz,
Öyle ağır ve zahmetli...

Ömrümün en kötü izlerinin sanatkârı...
Hep üzen,
Hep ağlatan,
Küfrü en çok hakettiğini zannettiğim,
Yegâne nesne...
Taş...

Şimdi en yakın dostum, bağrıma yaslanmış...
Yosun tutmuş üzerinde,
ark olan gözyaşımın istikameti...
Belki tek tesellim...
Ta ki dönene kadar sen...

(istanbul-20.05.2005)