Kaç şehir uzağında,
Kaç yıl gerisindeyim zamanın?
Takvim yaprakları azaldıkça
Ben aynı tarihte kaldım.
Umut bitti, şiir yeşerdi;
Zamanın getirdiği şeydi, kabulleniş.
Hasret değil metanet artık,
İçime diken gibi batan.
Yazdığım her dize,
Sessiz birer isyan.
Şu dağların ardında,
Denizin dibinde, ötede beride
Biraz kalmış mı umudum?
Nihayetinde akşamı buldu bahtım
Umut aradım, bulamadım.
Sen değilsin;
İçimde ukde kalışındır,
Soğuğu yüzüme çarpan.
Kayıt Tarihi : 31.12.2022 16:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!