Tahsin Emek Şiirleri - Şair Tahsin Emek

Başım dara düştü derle yemedim
Bir el atıp beni kurtarsan ustam
Bir karanlık sarmış bütün afakım
Bir ışık versen de kurtarsan ustam

Ektiğim ekinler çıkmaz olmuşlar

BU KUTSAL AYIN ORJİNAL ARAPÇA ADI RAMADAN-


Bu gün gene Bahar yaşadık Yaz'da
Hem yağmuru gördük dalda Kiraz'da
Kuşlarda ötüşür oynaşır dallarda

Bir maziyi bir kalemle silen Sen!
Çıkamazsın istesen bu gönlümden
Kolay mıdır Meçhuldür deyip gitmen
Girmek kolay çıkması zor gönlümden

Ağıt değil Aşktır o bilmediğin

MİADIN DOLDU

İlaç diye sandım, gönül yarama
Bir gittin yok oldun! Sana ne oldu
Döner isen artık, beni arama!
Ben seni unuttum! Miadın doldu

MEŞALE MİZ SÖNMEZ

Sönmez bizde meşale’nin Alevi.
Alev Alev yanar adem den beri.
Bize gelmiş Tanrı peygamberleri.
Hepsi birdir biz ayırım yapmayız.

KENDİMİ YAKTIM

Dün gece her şeyi döküp dağıttım.
Ne var ne yok ise ortaya attım.
Gene üzdüm şu zavallı kalbimi.
Kara gözlerimi yine ağlattım.

AKLANINCA DÖNGEL BARİ

Derin yaralar bırakıp tükendi gitti.
Bu yaralar bütün ülkeme yetti
Hainler her şeyden habersiz sanki
Tarihleri sende yazılı Eylül!

Gönlümün emaneti-sin şu yüreğime
Başka sevgi giremez inan kalbime
Görmez senden başka bak gözlerime
Kendim için sevdim! Yalnız kendime

Taşıyor bedenim tüm izlerini

Sen nesin ki ey insan!
Dönüp aynaya baksan
Kendini gör bak!
Görmek istersen
Nedir ki seni taşıyan
İki yüz on iki kemik

Senden bir metre ıra-yandan
Bin metre ıra!
Değmez onu aramaya
Ne ışık yak ne de bir çıra
Kaçan kovalanır derler
O bir şeytanlık