Sustuk Bak Hepimiz Şiiri - Kasım Kobakçı

Güvenin, paslı bıçağı kucağında,
Şimdi, sağır bir taçsın,
Ruhumu, derinden yaralayan,
Talih bize gülümsedi.
*
Sarılı halde ulaştırılır,
Kudurmuş o kasırga,
Buzdan geçtim, tüm sellerden,
Yitirilmiş izlerin,
Eşiği, kimsesiz olmadan,
Kişi yalnız, bir yabandır.
*
Zifirînin gölgesi gözümde,
Akşam yine inerken,
Bir yaşam süresince,
Sana hasretim,
Gel, ecelin telaşı yok, bekledik bak hepimiz...!
*
Vefanın, keskin hilesi göğsünde,
Şimdi, görmez bir hükümdarsın,
Kalbimi donduran,
Yazgı bizi birleştirdi.
*
Açık bırakılmış gelir,
Azgın bir boran,
Çamurdan geçtim, tüm bataklardan,
Silinmiş suretlerin,
Penceresi, umutsuz kalmadan,
Can, çaresiz bir gariptir.
*
Aydınlığın perdesi sırtımda,
Sabah tekrar atlarken,
Bir çağ boyunca,
Ona muhtacım,
Dur, yokluğun derdi ağır, uslandık bak hepimiz...!
*
Dostluğun, körelmiş demiri avucunda,
Şimdi, hissiz bir bilgesin,
Beni sonsuzluğa iten,
Kısmet bizi ayırdı.
*
Mühürlenmiş biçimde sunulur,
Coşkun bir tipi,
Kuraktan geçtim, tüm çöllükten,
Unutulmuş seslerin,
Perdesi, yurtsuz olmadan,
Gönül, yetim bir zavallıdır.
*
Şafağın gölgesi içimde,
Gündüz yeniden başlarken,
Bir anlık zaman,
Bizden uzaksın,
Haydi, firarın acelesi yok, sustuk bak hepimiz...!