Sustuğum Yerden

Canımdan, bedenimden çekiyorum
Yorgunluğu…
Her şeyin peşinden koşuyorum
Zaten ciğerim yanıyor gibiydi.

Kutuplardaki tüm buzullar erise,
Yetmezdi içimi soğutmaya.
Bu gece, uyku ile uyanıklık arasındayım—
Bilirsiniz zaten, ne olursa
Hep bu anda olur.

Zeytin ağaçları yanıyor içimde,
Biliyordum...
Bastırdım da bastırdım—
“Şu an değil,” dedim, “sus.”

Biri,
“Efendi, senin derdin mi bunlar?” dedi.
“Değil,” diyemedim.
“Evet,” dedim. “Benim derdim.”

Ciğerim yandı.
Gözlerinde öfke, korku…
Zaten kör saklıydı aklında.
Bana karşı gelmektense
Bir çiçek ekseydi ya—
Belki asabiyetini de
Bir yere gömerdi.

Yedikçe yedi ciğerim kendini.
Ellerimden aktı
Son dem,
Son haykırış.

Ve yine gördüm
O güzelim Defne yapraklarını…
Kokusunu...

Mevzu sadece bu mu?
Sen kendin düşün, efendi.