Sultanım Şiiri - Halit Yıldırım

Nefis neden tanımaz hudut kenar Sultanım
Gönül Hakkın sarayı, kimi anar Sultanım?

Gurup çökmüş zamana akşamın sesi gelir
Saatler uçar gider nere konar Sultanım

Meyletmiş tüm insanlık heva, heves, oyuna
Mâsiva etrafında kullar döner Sultanım

Oldum sanan âcizi ummadığı bir anda
Bir küçücük şey ile Rabbim sınar Sultanım

Dünya meyhanesinde koşuşturan sakiler
Bir et kadeh içinde ateş sunar Sultanım

Günahlar utanırken günahkârın yüzünden
Günahkârlar günaha ömür banar Sultanım

Korkar iken insanlar vahşi atın huyundan
Binek diye kudurmuş nefse biner Sultanım

Pervaneler koşarlar mecnun gibi bir muma
Katı kalplerde sevgi neden söner Sultanım

Cehennemler hasretle beklerken yakıtını
Kimin gözü görürde gönlü kanar Sultanım

Bela yağınca azgın kulun başına birden
Rahmanın şefkatine hemen siner Sultanım

Ah bir bilseler Rabbin sevgisi ne kadar engin
İbrahimler girende ateş donar Sultanım

İnsanlık sabrı zorlar kendi ister gazabı
Gazap azaba döner sular yanar Sultanım

Ne kadar azgın olsa nefis denen küheylan
Ona secde ettirmek asıl hüner Sultanım

Gün doğmadan batıdan kapanmaz af kapısı
Tevbe-i nasuh ile rahmet iner Sultanım

Rehber olmuş bizlere güllerin efendisi
Bu buhran fırtınası onda diner Sultanım

07.11.2010
09:20 / Perşembe
Halit Yıldırım