Suat Seymen Şiirleri - Şair Suat Seymen

Dumanıma yüzünü düşürürken
Şişe diplerinde beliriyorsun
Yitik zamanları dokuyor ten
Genzi yakan kesif nikotin
Metruk virane dökülmüş sıva
Haydi git deseniz yada gel

Çünkü güzel sadece
Başlangıcıdır dehşetlinin, böyle dayanılmaz olduğuna göre…
RİLKE

sadece servi yapraklarımı
sensizlik biraz esrik biraz enkaz
bak dinle düne yağıyor ay ışığı
sessizlik mi dolaşıyor ıssız bulvarları
şölenlerin sürdüğü iklimler mi
sağanak sağanak bulutlardan

bütün kağıt adamları öldürdüler
birikti kadınların gözyaşları oğulların kızların
bulutlar gebe kaldı yatağına uzandığım
oysa kağıt adamlar hep gemilerdi
bulutlar yağmak sadece dereler akmak
tüm rüyalar derya

bizim çok şiirlerimiz var vardı da diyebilirdim
uçurumunu kaybetti çocuk uçurtmasını
kaleler için de iç hisarlar içinde
ne çok göklerimiz vardı dizilmiş şemsiyelerimizde
her şey bir hiçse kaybolmak ta diyebilirdim

nereye
kırıldı gözlerimden kan çanağı
tansiyonu yüksek ve bedelli gün bitimi
horozları ölü bir sabahı sesledi
gidersen o kadar olur artık
kendi gölgesine oturmuş bir bukalemun gibi

sokağa çıkıyorum
saatlerden işte öylesi kar tanesi
umurunda da değilim aslında
şu burnuma konup durmaya çalışan sineğin
sokağa çıkıyorum umurunda değilim kestanenin
şu sokak lambası benim değil

ve bana dedi ki
nerden bileceksin
hiç bir sabahtan çıkıp gelmedin ki
sabahtan diyorum sabahtan bile

neden sonra saçındaki pamuklar

bakabilmek zaten eskiden de zor
kalkıp yerimi veriyorum saygılı
birde ne göreyim gözlerine
azalırken tutunuyorum
çok yerimden yurdumdan oluyorum

uçurum sanrılar düşünce nin öğretisi
boşlukta salınan iplikler
dokunmasına kıpırdanır doğanın
aşkın tutkunun getirdiği
bir yolculuk umut, umutsuzluğun
kimsin?