Suat Seymen Şiirleri - Şair Suat Seymen

beyaz bir inci gibi yuvarlanıp beyaz örtüde
şaşkın bir tutuluşu sundu asırlık tanımışlık
bu doku dokunulmaz
aniden düştü kahveme gecikmiş bir sonbahar
ellerinde belirirken kalbim
oysa gölgesini yıkıyordu kız kulesinin yaz

başlıyorum
güneş bir mızrak
miskin bir hararet
böylelikle bir at
bütün kaslarını oynatabilir
sevebilir ellerini

ve sessizce kanatlandılar gizlediler değerli taşları
ilk patikanın en başında bir sarı laleydi susamış
çocuktum ve şafaktı otlarım

hangi cehennemde duydun ilahileri bir yuvarlak bile olmayan dünya
doğar her böcekten bir göz her damlanın içinde gizli bir sanrı

bekledim hep bekledim
yalnızlıklardan ömür topladığım yerde
yani hep bekle dediğin

uzak ve
bir sincap zıplıyor gibiyken sesin

her hikaye biter bir yerde
anatomisi döngünün
yalnızlığın sesi
sessizce örter ay ışığını
eve dönme isteği

kırmak prospero’nun asasını …
koyun sürüleri gibi gezen bulutların
latif memnuniyetini yağmurkuşu
incecik çorapların neşeli zevk çanları
hem bakire hem zevce
tek varisi eteklerin zil çalışı

şölenleri vardır ağaçların
çağlayanın yaprakların kuşların sesi
gecelerdir sürer dalların arasında
bir yılanın yürümesi

dudaklardan geçişi geçmişin

bilirim eksiğim biraz umarsızım
mavimin dalgası kırık
yeşilimin tonlaması
çakıl taşları dolu heybem
o güzel gözlerine geçmez nazım
imkansızım amansızım yalnızım

kristali kırmak
gibi bir düşünmek seni
ışığın parçaladığı her şeyi
geri almak
gibi bir görmek geceyi

duymadığın nemli gözleri bulutun
artık hissettiğin yokluğu
sonsuz memeleri ötekinin
zayıflayan busesi

al git yağmurlarını çünkü