Suat Seymen Şiirleri - Şair Suat Seymen

sabahı vurulmuş bir kentin üstünden
bütün kış odun toplar güneş
ve kilim dokuyan kadınların akşamlık yangınları

her akşamlık evlerin çatıların bacaların kışı
yüzünden yansır cesur anaların

hangi incir çekirdeğiyse büyür birazdan büyür bir dünya birbirinden büyür




chapter 1

lacivert bir aydınlığa
düşüp dallarından altından ağaçların
yorgun nefesleri yürek atımı
ki bu sislerin sesidir

korkulu değil ne de kederli

ellerim yanıktır biraz
güneşi okşadığım yıllardan
sonumdan geriye yalnızlık durağan
üzüm bağlarında ezilmiş ciğer kırmızı surat
hep o köhne aman bilmez yıllardan
usum bulanıktır biraz

en sonunda uyudu
bir süredir gizlendiğim güzel karanfil
çöken bir bulut gibi derin gözleri
kapattı yavaşça mutlu yorgunluk
kalabalıktı oysa bandırma feribotu
bakacak ne çok figür

çok rüzgarlardan süzülerek seni
görmek için yolların
bakışsız dağların üstünden
karınsız ovaların, çatıların,
bacaların üstünden seni

senin elinde bir çember vardı
bende kuş lastiği
en uzağa ben işiyordum
senin baban benimkini dövdü mü bilmiyorum
bazen büyüdük çokça büyümedik
sen daha sümüklüydün yalnız

adını unuttuğumuz ne çok yüzlerimiz
ne çok bakarız dağlara birikir bir şehir
korkularımız birikir
yalnızlıklarımız kalabalıklaştıkça
yüzlerimiz ve unuttuklarımız
değirmenlerde un saçlarda iplerde un

heyecanlı bir yorganla örtüyoruz zamanı
dumansız bir haberleşmenin krokisini çizdiğimiz bir akşamı soyutluyoruz önce
bir salatalık gibi soyduğumuz
ve sakladığımız gizem somut
kış çöküyor akşama usu buluyor pembe
çıtırtılar doluyor yüreğe

durup dururken kalktım
çeşmeyle selamlaştım sonra
bir portakalın boynunu burup
olağan soluklardan geçerken
karşı balkondan memelerini burnuma dayayacağı tuttu kızılın
bulduk papazı o saat gülümsemeler kırıştırmalar bilirsiniz