Stabil Acılar Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Sokakta sana benzeyen herkesi sen sanıyorum.
Doluyor gözlerim —
bulutlu göz bebeklerimden taşan bir sonbahar gibi
yaprak döküyor gözlerim.

Avuç içlerimde kırlangıç hüznü,
kanat çırpıyor ama uçamıyor.
Yine sen değilsin.
Yine yalnızım.

Ağır ağır dolarken bedenime hüzün,
gecenin en mahrem yanlarını
kapatamıyor kirpiklerim.
Her şey sen kokuyor,
her şey sen gibi eksik.

Yine sevdan vuruyor
derme çatma yüreğimin ahşap tavanlarına.
Siyaha çalıyor gözlerim,
lacivert hüzünler giriyor koynuma.
Kanamalı bir sen,
dilimde titrek,
nefesimin ucunda gri bir yalnızlık.
Stabil acılarla çıkıyorum yeni sabaha.

Ayak tırnak uçlarımda umutsuzluk,
ucundan sökülmüş bir mazi gibi
sökülüyor geçmişim.
“Sen” diye yudumladığım kaçıncı şarap bu...
Siyah mı, beyaz mı — fark etmiyor artık.

Gidişinden sonra hiçbir şey sızlatmıyor yüreğimi.
Ne adın,
ne gölgen,
ne de bende kalan o eksik sesin.
Acımamayı öğrettim kendime.

Şimdi her şey yerli yerinde —
acı,
yerinde.
sessizlik,
yerinde.
ben, yerimdeyim.
Sen yoksun.

Aynalar yüzümü göstermiyor artık.
Senden arta kalan bir boşluk var.
Tanımadığım bir ben bakıyor bana sanki,
gözlerinde ölüm soğuğu.

Bir ses dönüyor içimde hâlâ:
“Yine sen değilsin.”
Ama artık,
ben de ben değilim.

Sadece nefes alıyorum.
İyi miyim, bilmiyorum.

Dizlerime kadar batmış bir sessizlik bu.
Yürümeye kalksam, çamurlanıyor ayaklarım.
Adımlarımda senin gölgenin kalıntısı var,
sokak lambaları bile yüzüme bakmıyor artık.

Kaldırımlarda sigara izmariti gibi yanıyorum,
üzerime basıp geçiyor anılar.
Sana benziyor biraz,
ama kimse sen kadar gitmeyi beceremiyor.
Sen kadar yakmayı.

Kelimeler ağzımda pas tutmuş.
Konuşsam, kırılır gece.
Susuyorum.
Susmak bile senin sesine benziyor.
Yorgunum ve hiç geçmiyor.
Yoğunum hayat yorgun...
16.10.2025 10:07