Sözcüklerin Dansı Şiiri - Kasım Kobakçı

Sözcüklerin dansı,
Öyle bir kavram ki bu, sanat dünyasında.
Bize okul sıralarında, iki ana biçimi öğrettiler;
Ölçülü şiir, kafiyeli şiir...
Akıcı anlatım?
Evet,
Böyle bir ifade biçimini, kimse bahsetmedi bize.
Bir vezin kalıbına mı sığmaktır,
Akıcı anlatım?
Yoksa, bir uyak örgüsü mü kurmaktır?
Belki de, ikisinin de sınırlarını aşmaktır.
Bir parça,
Bir söylev gibi, yüksekten uçmaktır;
Bir parça, bir fısıltı gibi yayılmak,
Gizli anlamlar taşımaktır, kimi zaman.
Aslında, tüm bu kısıtlamaların ötesinde,
Kendi öz ritmiyle, kendi tınısıyla,
Kendini ifade etmektir, akıcı anlatım.
İşte burada, soluklan bakalım;
Dur da, biraz derinleş diyorum kalbime.
Derinleşilecek ne var,
Yazmıyor muyuz sanki?
Diye düşüneceksin belki.
Evet yazıyoruz, hepimiz de yazıyoruz.
Vezinli ve uyaklı, söylemin kurallarını,
Yerine getirdiğimiz sürece yazıyoruz.
Hangimiz kullanabiliyor ki,
Kendi sesini, kendi üslubunu?
Hangimiz aktarabiliyor, kendi düşüncesini?
Üstadımızın belirlediği biçimi,
Eleştirmenin istediği tarzı,
Yayıncının arzuladığı üslubu,
Çevremizin beklediği, ifadeyi kullanıyoruz.
*
Dile getirmek istediğin, sayısız imge,
Yasaklanır, anlamsızdır.
Arzulayıp ulaşamazsın, arzulayıp gerçekleştiremezsin.
Okursun anlayamazsın, duyarsın aktaramazsın.
Koyun gibi güdülmekteyiz, başkalarının elinde,
Fidan gibi, ışığımızı veren başkaları.
Bir girdap gibi, genişledikçe büyüyor,
Sözcüklerin dansı, denilen kavram.
Büyüdükçe, içinden çıkmak güçleşiyor.
Hele bu tabularla, bu engellerle, bu utançlarla,
Kurtul kurtulabilirsen.
Ama kolaya kaçmanın, yolunu bulmuşuz biz bunda da,
Eh, insanız ya nihayetinde.
Bırakalım yapamadıklarımızı, çözemediklerimizi,
Bırakalım diğerlerine.
O da olmazsa zamana.
Biz dönüp duralım
Ölçülü şiirle, kafiyeli şiir arasında.
Ya da idrak edelim düzyazı şiir'i;
İdrak edelim,
Basit sandığımız cümlenin,
Aslında, nice anlamları barındırdığını.
Söylenmesi gerekeni, söylememenin hata,
Ve boşa harcanan sözlerin, ziyan olduğunun,
Farkına varalım.