Son Yitikler Şiiri - Seyrani Göl

Yandı ruhum,
eski bir radyodan taşan yanık bir şarkı gibi,
Bir sokak lambasının titreyen ışığında
düştü hatıralar önüme,
ayakkabılarımın tozuna bulaştı çocukluğum.

Bir zamanlar
gül kurusu defterlere saklardım
içime sığmayan kelimeleri.
Şimdi ne defter kaldı,
ne kokusu...

Karanlığa döndü pencere önü çiçekleri,
örgülü saçlı halamın gülüşü
süzüldü zamanın içinden.
Bir düğme eksik,
bir mektup yarım,
bir tren her zaman geç kalır gibi…

Bulanık ırmaklar aktı içimden,
adı anılmayan sevdalarla.
Biri göçtü,
öbürü sustu,
ben kaldım eski bir sahanın pasında.

Mahalle aralarında koşan
çocuk ben miydim?
Yoksa sadece bir yankı mı
duvarlara çarpıp dönen?

Günler geçti,
Soğuk günler geçti.
Zaman elini çekti sırtımdan,
ve ben üşümeyi öğrendim.

Ama bir yerlerde hâlâ
bir soba tütüyor,
bir nine dizinde masal saklıyor,
ve bir çocuk
bilmese de beni,
benim düşümle uyuyor.
S.GÖL