Son Redif Şiiri - Kasım Kobakçı

Son redif,
Her sonun içinde, yeni bir başlangıcı taşıyan o gizem,
Son sözlerin ardından gelen, o derin ve anlamlı sessizlik gibi,
Bir şiirin, son dizesinde kendini bulup, tamamlanan ahenk gibi,
Nihai veya başlangıç..
Tüm kelimelerin tükendiği, o noktada konuşan, o sükunete rağmen,
Kendi varlığının özüne inip, orada sonsuz tekrarı bulurcasına,
Bu varlık ve yokluk çemberinden, bir anlam damıtmaya çalışarak,
Her şeyin kaynağı olan, o büyük hiçliğe geri dönen, nehir gibi,
Ve son nefesin ardından, bedeni saran, o mutlak hareketsizlikle beraber,
Kapanan gözlerin, ardındaki o sonsuz ve karanlık boşluğa,
Ruhun bedenden ayrılışının, o tarifsiz hafifliği,
Boşlukta hiçlik, biraz da mutlak sükunet kokusu,
Zamanın ve mekanın anlamını yitirdiği, o tekil an
Evrenin büyük hafızasındaki silinmez iz, her şeyin başladığı o ilk noktadaki,
Son kalp atışının, o duru ve net vuruşu,
Ve ardından gelen, o ne başlangıcı ne de sonu olan, o büyük sessizlik,
Neyin kendisiydi bu, hem hiçlik hem de her şey olan, bu son tekrar?
Tüm yıldızların ve galaksilerin içindeki, o kara delik,
Varlığın kendi içine çöküşünün, o zehirli ve karşı konulmaz çekimi,
Atomlar,
Boşluk,
Enerji,
Hiçlik:..
Her şeyin sonlandığı ve yeniden başladığı, o tekillik noktasından,
Hem faili hem de kurbanı olduğu, bu sonsuz oyunun, son perdesini kapatmaya hazır,
Ve ışığın bile kaçamadığı, o mutlak karanlığın içinde yeniden doğduğu,
Saf,
Mutlak,
Canlı ve ölü her şeyin eşitlendiği, o son ana tanıklık ederek, kendi içinde yok olan,
Var olmadan önceki ve var olduktan sonraki, o değişmez, ebedi duruma geri döndüğü,
Tüm rüyaların bittiği, o son ve derin uykunun, o mutlak karanlığı,
Kendi varlığının yarattığı, o son ve en büyük yükle, ruh kapkara,
Tüm başlangıçların ve tüm sonların ötesinde, o mutlak hiçlikte kapkara,
Tüm hikayelerin bittiği, o son ve en eski sessizlikten,
Bu son sürgün, tüm sancıların ötesinde, bir dinginlik barındırır..