Son Nokta Şiiri - Mehmet Nuri Akay

puslu bir hava aylardan ekim
toplanmış bir gurup,vakit ikindi vakti
yüzler düşük,ortalık tam bir sessizlik.

selvi ağaçları göğe yükselmiş,yerlerde kozalaklar
her rüzgar esişinde eğilirler, hu derler
gelen misafirlere sanki selam eylerler.

ileride ellerinde kazma kürek iki kişi
karşılıyorlar eller üstünde gelen misafiri.
belli ki iyi biliyorlar vazifelerini.

toprak kazılmış. etrafında çember oluşmuş
herkes bir parça toprak atma derdinde
ağızlar kıpırdıyor,eller açılmış göğe.

bir testi su dökülüyor ardından gül suyu
birkaç çiçek taze toprak üstünde
iki başında iki tahta,bir ses duyuluyor ruhuna fatiha.

vazife tamam dağılmış herkes akşamda çöküyor
toprağa değil sanki sessizliğe gömülmüş
hayat yolculuğunda işte bu son nokta.

kelimeler cümleler sıra sıra hayat denilen kitapta
bir gün bizim satırların da sonuna konulacak o nokta.