Son Nokta Şiiri - Gülşah Elikbank

Her halimden belli bir yalnızlık içindeyim.

Senin yarattığın başka bir yalnızlık yüreğimdeki, kimseye söyleyemediğim.

Affedilmeyi bekleyen bir mahkumun son dileğini beklemesi gibi, seni bekleyişim.

Hani o dilek yerine gelse bile beklenen sondan geriye dönüş yoktur.

Senin gelişin de yalnızlığımın sonu değil, biliyorum.

Çünkü sen gelirken yanında ayrılığın kokusunu da getireceksin.

Ayrılık sen, sen ayrılık kokacaksın sarıldıkça.

Sarıldıkça artan bir özlem kaplayacak her yanımı.

Özlemin yavaş yavaş bir kasırga olup yıkacak sensiz kurduğum dünyamı.

Gidişinin tükettiği umutlar gelişinle yeşermeyecek, biliyorum.

Çünkü gelişin ayrılık taşıyor sırtında.

Gözlerin yenilmişliğe teslim etmiş kendini,

Zamanın insafına bırakmış sözlerin kendini.

Oysa hiç bir zaman çare değil bu aşkın kaybolan anılarına.

İkimizin de farkında olduğu bir kaybediş öyküsü bu,

Sonu mutlu bitemeyecek kadar içinde acıları, kanayan sayfaları var.

Sonu bir türlü gelmeyen cümlelerim var.

Noktasını koymaya yüreğimin el vermediği bir öykü bu.