Son Mektup Şiiri - Galip Sarı

Bu gün son mektubuda attım.
Elimden hafif bir kağıt, üzerimden yüce bir dağ
uçup gitti.
Ufukta silinirken dağlar.
Hayallerim depreşti birden.
O dağın kır çiçeklerini yeşerten, bahar yağmurları değildi.
Göz yaşlarımla sulamıştım onları.
Onlar benim sevda çiçeklerimdi.
Körpecik duygularımda yeşeren ilk fidelerimdi.
Başkasına karşı beslediğim ilk masum hislerimdi.
Sen var, insafsızca kopar onları.
Sonra bir demet yap.
Tanımadığım ellere uzat.
Demet ellerin elinde.
Bense senin gözünde, sevgisiz bir kır çiçeği gibi buruşup atılayım.
Okunmadan atılan mektuplarım.
Açılmadan silinen mesajlarım.
Çöplüklerde kendine yer ararken.
Bense buralarda kahrolayım.
Bu son mektup bir daha
yazamam.
Kalemimde mürekkep, lisanımda kelimeler bitti.
Daha fazla düşünüp üzülemem.
Göz yaşımın son damlasıda buharlaşıp gitti.
Bu gün hatıraların dünyamdan
silinip bitti..
Bu sevda buraya kadarmış.
Artık cevap beklemiyorum.
Hayeller, hülyalar öldü.
Bir daha benim için ne bahar, nede göçmen kuşlar döner.
Bu gece gökte kayan ilk yıldız benim.
Bu gece caddede sönen son
lamba benim.
Bu sabah minare verilen ilk sela benim.
Yarın yar diye kara toprağa ilk sarılan benim.
Artık terkedip gidiyorum buraları.
Bildimki yok senin yanında yerim.