Soğuk Savaş Şiiri - Müntehir Uyar

Kapı ve pencerelerinin alkole açıldığı bir evdi yaşadıkları.
Ne kadın adamı anlıyordu bu evde ne adam kadını.
Hayatın boşa harcandığı bir memuriyet gibiydi onlarınki.
İçlerinden konuşarak geçirirlerdi saatleri, günleri.
Diğer odadan saat başı çalan alarm ve bardağa doldurulan rakıydı tek konuşanlar.
Anason kokusuna sigara dumanı eklemekti uğraşları.
Adam kadına nefretle bakıyordu.
Zaten her haliyle söylediği susu diliyle de tekerrür edince
Susan kadın gömüldükçe gömülürdü kendine.
Böyle sevilmezdi.
Ama beceremiyorlardı.
Adam dedi '' Derdin ne? ''
Kadın sustu.
Susarak anlattığını adam hiçbir zaman anlayamadı.
Ne inancı vardı kadına ne güveni.
Kadın artık savaşamıyordu ne kendinle ne adamla.
Adam bağırdı olan sesiyle ve her zamanki haklılığıyla.
Kadına yine susmak düştü.
Kadın bekledi...
Kadın gitti...
Bu defa sonsuza dek...