Sızlayan Ezgiler Şiiri - Kasım Kobakçı

Suskunluğa kafa tutar tınılarımız,
Soluğumuz, mevcut hüznü eritecek,
Irmaklarımız çoğalır tutkumuzla,
Parmaklarımız durur, perdelerin üzerinde.
*
Tasalanma, yetişiriz ruhumuza,
Kilit vurulamaz hislerimize,
İster kasırga kopsun, ister boran,
Enkazdan şahlanır, meşk sancağımız.
*
Gövdeye sarılmış çelik, kopamaz bağ,
Bam teline dokunan mızrap, susturulamaz,
Dur diyemez uçurum, ne kaya ne vadi,
Sürülecek izimiz mevcut, vuslata varan.
*
Haykırır boşluğa, inleyen nağmeler,
Işığımız parlar, karanlığı delecek,
Okyanuslar taşar hasretimizle,
Avuçlarımız kenetlenir, sapın gölgesinde.
*
Kaygılanma, denktir nabzımız ritme,
Zincir vurulamaz düşlerimize,
Dilerse tipi olsun, dilerse ayaz,
Hiçlikten var olur, duygu sağanağımız.
*
Eşiğe gerilmiş akort, bükülemez tel,
Yüreğe saplanan pena, durdurulamaz,
Mani olamaz duvar, çit, sınır,
Anlatılacak masalımız durur, yarına kalan.
*
Yankılanır geceye, sızlayan ezgiler,
Umudumuz saklıdır, matemi silecek,
Sellerimiz çağlar özlemimizle,
Bileklerimiz birleşir, sazın sinesinde.