Sıtma Şiiri - Ömer Yücekaya 2

çöldü…
Allah’a yakın, suya uzak bir çöl
şarabın ve şehvetin kösnül vahası
çöldü işte
zil ve tülün dansı…

…

hangi efsunlu tesadüftü
o sarı sıcak sonsuzlukta bizi buluşturan
misvak ağaçlarının baş döndüren kokusu
tek hörgüçlü develerin boynunda arabesk bir ritimde şıngırdayan
o çan sesleri
hangi arkaik çağın masalıydı

tozlu bir yorgunluğa teslim olunca o mistik kervan
bedevi çadırlarında oynak şarkılar susup
yıldızlar anadan üryan gökyüzüne uzanınca
tül ve zilin uykusu gelince…
çölün ruhu duymadan
gecenin pelerinine bürünür
kafesinden kaçmış kuşlar gibi nefes nefese gelirdin kıl çadırıma

atlas libasın iç gıcıklayan hışırtısı inmeden topuklarına
kandillerin alevini söndürür
kırk ikindi yağmur olur yağardın dudaklarımın çoraklığına
Şatt’ül-Arab’da birbirine karışan Fırat’la, Dicle gibi
karışırdın kanıma
kum saatinin kumu hiç düşmesin
o sürme gözlü gece hiç bitmesin isterdim

bazen de geldiğinde kirpilerin ıslak olurdu
yetim çeşmeler gibi ağlardın kollarımda
delirirdim…
seni ağlatan her kimse
yedi ceddine kan kusturmak isterdim

acıdan ve ağlamaktan yorulunca
munis kediler gibi sokulurdun koynuma
-özledin mi diye sorardın
-toprak yağmuru özlemez mi derdim
gülerdin…
efsunlu bir çöl masalına dönerdi güzelliğin

şimdi…
kendi masalından firar etmiş iki gölge
gözleri açık giden iki ceset gibiyiz
kirli sular karışıyor kanımıza
kirli aşklar…
lanetlenmiş kavimler gibi yitiğiz

seni bana tekrar getirsinler diye Sfenks’lere adaklar adayıp
içime tekrar üflesin diye seni
umarsız niyazlar göndersem de İsrafil’e
ne sen bana gelebilecek kadar diri
ne ben seni bekleyecek kadar ölüyüm

sakın bir başkasını suçlayıp ta bizi s’aklama
bile bile biz lades dedik bu ayrılığa
ölümü görüp biz sıtmaya razı olduk
susarak, biz cevapsız bıraktık bütün soru işaretlerini
kendi karanlığımızdan korkup
biz sis bombaları döşedik aşkın patikalarına

hak eden hak ettiğince yaşasın aşkı

a ş k...
selam bile vermesin artık
bizim gibi korkaklara…