Sisli Bir Kırgınlığın Anatomisi

Bir sis çöktü yüreğime,
Hangi dağın nefesi bilmeden…
Belki hayat, belki bir çocukluk rüyası,
Belki de kendi gölgem kovaladı beni
Uçurumun kenarına.
Kırgınım
Kime? diye sorma,
Toz bulutunda kaybolmuş bir cevap arıyorum.

Dilimde keşke’ler biriken bir nehir:
Dönüp dönüp aynı taşa çarpan,
Yosun tutmuş kelimeler.
Her "keşke", bir kuşun kanadına takılıp
Gökyüzünde kayboluyor…
Uçamayan ben,
Kanadı kırık bir tutukluyum zamanın hücresinde.

Aynaya baktığımda,
Buğulu camda iki yüz beliriyor:
Biri geçmişin çocuğu,
Biri geleceğin celladı.
"Hanginiz kırdı?" diye soruyorum,
Sessizlik, bir bıçak gibi saplanıyor
Sorunun ortasına.

Ama şimdi biliyorum:
**Kırgınlık,
Paslanmış bir anahtar değil,
Kendi kapılarımı açan
Bir sır…
Ve ben,
Bu sise rağmen
Ayak izlerimi takip edeceğim
Çünkü her kırgınlık,
Yeniden doğuşun
İlk çığlığıdır!