Şiirde terakki için ittihat şart değildir. Elbet bu bir yargı değil, ne önerme ne hipotez ne de kanun.
Şu kadar ki, şiir çok karmaşık bir dil olgusu ve örgüsüdür.
Erişkinlerin gündelik dili nasıl ki emeklemeye başlayan bir çocuğa karmaşık gelir ve öğrendiği her kelime ve kavramla büyülenir ve onu zevk ve heyecanla tekrar etmeye çalışırsa bana göre şiir de; yetişkinlere benzer bir hazzı telkin etmelidir.
Çocuğun öğrendikleri bilinen şeyler ama kendi dünyasına düşen yeni bir ses olduğu için kendine mahsus bir heyecan doğurur. Yine bana göre şiir okuyucusunu, çocuktaki bu heyecana benzer bu moda sürüklemelidir.
Çocuktaki cızzz algısı şiire nasıl taşınmalı bunun sınırları nasıl belirlenmeli, şairin hüneri ile orantılıdır. Çocuk dilin tadını süt gibi ilk kez annesinden alır.
Şairin bu heyecanı vermesi için bol bol süt içmesi gerekmez ama sütün nasıl içileceğini sütten hiç bahsetmeden tarif edebilmelidir. Meselâ annenin mama deyişi gibi.
Yahya Kemal’in ölümden hiç bahsetmeden “Sessiz Gemi” ile bu duyguyu yüreklerimize taşıdığı üzere;
Örneğimizdeki çocuk anne ilişkisinde semboller belirir, çocuğun tuvalet ihtiyacını kabalıktan uzaklaştıran bir söylem geliştirerek estetik davranır. Çocuk onu anlar, geliştikçe semboller iç dünyasında inkişaf eder.
Annesinin öğrettiklerini usul usul sindirir. Dünyaya nasıl geldiği de dahil her şey adabıyla yerine oturur.
Şiir böyle özgün bir büyü taşımalı, çocuk yer, içer, öğrenerek büyür, büyüyerek öğrenir. Ya şiir, şiir; şair-şiir, anne-çocuk ilişkisi gibidir.
Anne ile çocuk arasındaki şefkat yolu henüz yazılamamış bir şiirdir.
Bu yolu bu ikisinden başka hiç kimse aynı işlerlikte açıp bağlayamaz.
Şairle şiir arasında yapılan yolun ise aslolanı okuyucuya nasıl bağlanacağıdır.
Bu yol birlikte hareket edilerek açılamaz, anne-çocuk ilişkisinde nasıl ki, annenin yerine yüz bin kişiye koysan da aynı şefkat yolunu açamazsan, şiirde de bir milyon üyeli bir topluluk kursan bir mahfil oluştursan, şiirin gelişmesi için bu ittihat, şiirde terakki için asla yeterli olmaz.
Demek ki şiirin gelişmesi bir kurul kararı ile verilemez. Ne demek bu, bu gün benim de şahsen oylamaya katıldığım bir kurul var. Bir programda şair ve şiirlerin belirlenmesi için, bu kurul ve kurulların şiirin gelişmesine etkisi sadece servis edilmesi bağlamında olur.
Şiirin çok kişiye ulaştırılması oysa şiirin gelişmesi farklı bir kavram şiirin tanımı olmadığı gibi ona ait değerleri anlatmanın da tek yolu yok sanırım.
Benim naçizane tanımıma ve algıma göre şiir; bir duyu ve duygunun mumyalanmasıdır.
Bu duyu ve duygu şaire özgü olduğu için mumyalanmasını da sadece şair yaparak geleceğe aktarır.
İşte bu mülahaza ile diyorum.
Şiirde terakki için ittihat şart değildir.
İlhami BulutKayıt Tarihi : 11.3.2017 17:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu açıdan bakıldığında şiir sanatların bileşkesidir. Zira sanat sözle başladı.
Sanatın ortaya çıkması için ortada bir sanatkarın olması gerekir. Sanatkarsa eserini ortaya koyarken ona kendi şahsi karakterini de katar. Kendi dilini oluşturur. Dolayısıyla sanat ve özelinde şiir bireyseldir.
Sanatta ittihad sanatkarın özel yeteneklerini köreltir, ortaya taklitçilik zuhur eder. Taklitçi sanatkarın kalcılığı olmaz, taklitler ve özentiler taklidi yapılan sanatçıyı yaşatır. Sanatta belki bir akım olabilir ama ittihad mümkün değildir. Bu şiirde hiç mümkün değildir
Ittihad (birleşme yada dayanışma) ise o başka bir meseledir. Elbette sanatçıların dayanışması ve işbirliği sanatçıyı motive ettiği gibi öte yandan da sanatın yayılıp gelişmesine yardımcı olur. O yüzden sanat kulüpleri, dernekler ve kültür evleri sanatın toplumda yerleşmesi ve yagınlaşması için büyük katkı yaparlar.
Fakat ülkemizde bu tarz kümelenmelerler bazan aşırı politize olmakta, siyaset ve ideoloji sanatın önüne geçmekte, sanatçı dahi diyemeyeceğimiz bazı insanlar göklere çıkarılmakta, gerçek sanatkarlar ise yok sayılmaktadır.
Elbette klasik deyimiyle sanat toplum içindir ama aynı zamanda sanat sanat içindir. Dolayısıyla politik görüşlerimiz sanatın önüne geçmemelidir.
Dün o zamanın konjonktürüne göre politik görüşlerine göre göklere çıkatılan bazı insanların bugün adları dahi unutuldu ama bugün dahi Fuzuli, Baki, Yunus, Nedim, Nabi, Şeyh Galip, Veysel, Ruhsati, Karacaoğlan ve diğer klasikler unutulmuyor. Oysa daha dün yaşamış olan bazı sözde şairleri kaç kişi hatırlıyor.
Sanat abartıyı ve sahteciliği kaldırmaz. Sanatçı her şeyden evvel kendi olmalıdır. Taklit ve özentiden uzak durmalıdır. Kişisel kabiliyetlerini politik hırslarına kurban etmemelidir.
Elbette her insan gibi sanatçının politik bir duruşu vardır ve olmalıdır ama politik duruşu ile sanatsal faaliyeti arasında olumlu ve okuru rahatsız etmeyecek şekilde dengeli bir bağ kurmalıdır
Yaşasın sanat, yaşasın şiir.
Selam ve saygılar sunar, hayırlı geceler dilerim...Adem ULUÇAY
Bir şair gözüyle görseydim seni
Neler anlatırdım çizseydim seni
Şöyle teşbih yapıp yazsaydım seni
Yapraklar uçardı gül dallarından
Bülbülüm olurdun nazende güle
Bir gonca parçası sunarken ele
Şakıyıp her şeyi dökünce dile
Şarkılar coşardı bam tellerinden
Ana- çocuk gibi sıcak ve taze
Gonül sofrasına sunulan meze
Tel tel nakış olur tezgahta beze
Desenler görülür tokmaklarından
Ruha zenginliktir hayata bakış
Tabiata renktir mevsime nakış
Her keseye uyar,her bileğe iş
Bereket dökülür toynaklarından
Gelişten gidişe yaşamın adı
Gönül onun ile alır muradı
Ruhun felsefesi, ağızın tadı
Tarihler yazılır oymaklarından.
Kısaca üstadım şiir hayattır
Bir ilahı kelam ruha berattır
Yükselir semaya sanki buraktır
Müjdeler getirir kanatlarından.......Mediha Armağan Biyik
TÜM YORUMLAR (1)