Şiir Sınır Tanımaz Şiiri - Huban Asena Ö ...

Haritaların çizdiği o kurşuni sınır çizgilerini yırtarcasına geçer şiir,
Bir çöl rüzgârı gibi pasaportsuz ve kimliksiz...
Bulutların ülkesine atlar, denizin diplerinde soluklanır,
Dağların zirvesinde kartallarla dans eder
Çünkü onun tek vizesi, insan yüreğinin coğrafyasında açılan sınırsız kapılardır!

Zamanın dikenli tellerle çevrili
Demir kapıları kapanırken gece yarısı,
Şiir, camınızı gagasıyla tıklatan asi bir serçe olur;
Dünün hüznü ile yarının umudunu aynı dizede kucaklar,
Saniyeleri yüzyıllara,
Gözyaşlarını destanlara dönüştüren zaman kaçakçısıdır o!

Dil dediğin sınırları çizer alfabelerle,
Ama şiir kelimeleri eritir, ateşten bir nehir yaratır
Türkçe’de doğar, Kürtçe’de güler, Arapça’da ağlar,
Her lehçede yeniden doğan bir göçmen kuştur;
Göğe uçarken kanatlarından dökülen tüyler gibi savrulur sınırlara!

Ölüm bile sınır çizer bedene: “Buraya kadar!” der,
Oysa şiir, tabut tahtaları arasından fışkıran bir badem ağacıdır
Kökleri mezarlığın taşlarını yarar, kemiklerde filizlenir,
Ölümsüzlüğü, dirilerin kalbine eker;
Çiçek açtıkça sınırları çürütür!

Savaşlar sınır koridorlarında patlarken barut kokusuyla,
Şiir, siperde kanayan gencin cebindeki buruşuk kâğıdan sızar
Kurşunlar sustuğunda, onun mısraları konuşur:
Sınır taşlarını, çiçekli bir sarmaşığa döndürür
Bir gün gelecek
Mısraların kurşunuyla vurulacak insanlar!" diye haykırır karanlığın yüreğine...

Rüyaların bile sınırı uyanınca varken,
Şiir, gece ile gündüz arasında gerilmiş ipekten bir köprüdür
Düşleri gerçeğe, acıyı umuda, yalnızlığı ilhama çevirir,
İnsanı, kendi içindeki duvarları yıkmaya çağıran bir isyancıdır!

Ve işte ben
Cebimde taşıdığım buruşuk kâğıda,
Köşedeki kırtasiyeden aldığım kırmızı kalemle
Bu dizeleri karalarken…
Sınır tanımazlığın adını "Gönül Coğrafyası" koydum!
Çünkü şiir,
Haritası yürek olan tek ülkedir
Bayrağı fırtınada yırtılmış bir kuş kanadında dalgalanır –
Rüzgâr ne yönden eserse essin, özgürlüğe uçar!