Sifiralti Hüzün Şiiri - Seyfi Karaca

Dünden yarına
İğne ucuyla didiklenmiş
Ve soğuktan donmuş buz kütlesi gibi dik ve yamaç kümülüs
Yarına daha ne kadar yol bucak var diye
Sır perdelerinin arkasında sohbetsiz duvarlar ve binalar dolusu
Bayır aşağılara kaçak köhne yaban silik ve sığıç
Sıfıra sıfır,
Derme çatma
Yalın çıplak
Düzme bozma
Soyunuk giyinik
Balya balya
Karma kurma
Çengel çatal
Bozulmuş zemberekler kopmuş balonlar
ve terkedilmiş viranlar gibi kendi bölgesine geri dönmeyen
Tül içinde defin kopyasıyla yüzleştiği çömelmiş taş ucundan yağmurlara taşınan
Kuraklık giyinmiş zirzibil kumaşlarla duplersiz tutkalsız kıskaç duello
Yalnızlık çeperlerinin tortulaşmış çatlayan yarıklarından
Sobelenerek fotoğraftaki bulanık kumarhane suretiyle buluşmaların tavında dövünerek
Tabelası sökük
Binası yıkık
Trafiği bozuk
Tomar tomar pazarlıksız ve peşin
Sınırları kamçılanmış kıskıvrak sinir uçlarından kısır döngülere geçerken
Zonklayıp duran yokuşlu büküşlü sarsıntılarda koparılmış şafaklar sökerken
Orta büyüklükte zamana ağlayan
Kılıktan kılığa girip çıkkıştığında tuz buz çilingir
Kafesin içinde parça parça Kendini aşağıya çekip ileri taşımaya ekip takım halinde
Sessizliğe çekilen hayattan ibaret bataryalar bitince,
Hudutsuz ve tereddütsüz
Hasır altındaki yitik birikintileri zifir ortalıklara darmadağınık laf söz kalabalığı gibi ketum
Kasvetli
Şiddetli
Eksiğine tamam kabus
Ve yolculuğunu yavaştan alan gün batımına kıvılcımlar kamaştıran yıldızlar
Kayıp gittikçe çırası snmüş dünyası kararmış evlere, evler daha büyük evlere
Sessizlikler daha büyük sessizliklere
Yollar daha uzun yitik yalnız yoksun ve kayıp kalabalıklara
Halkalardan tutunan sicillerde sabit
zincir kirini pasağını kafeslerde alıkoyduğu insana yükleyerek
Evrak ruhsatını çalar saatlerden alan gece geçidinde sürgün saçak sıfır altı hüzün
Irmaklarla akan buz
Ve eriyen eski püskü mumdur
Kendini yorduğu düşte ölü bulan insan avare

Nisan/24